حامل های میتوکندریایی (MCs)، پروتئین های غشایی کد شده توسط هسته هستند که انواعی از املاح را (دی و تری کربوکسیلات، کتواسیدها، آمینواسیدها، نوکلئوتیدها و کوآنزیم/کوفاکتور) در سراسر غشای داخلی میتوکندری انتقال می دهند.
MCs علاوه بر ایجاد یک رابط میان میتوکندری و محفظه های سلولی دیگر، نقشی را در تنظیم و حفظ تعادل میان سیتوزول و ماتریکس میتوکندری بازی می کند برای مثال فسفوریلاسیون و پتانسیل ردوکس. برخی حامل ها یا یکی از ایزوفرم های آنها در صورت وجود، بطور گسترده ای در تمام یا نزدیک تمام بافت ها، توزیع می شوند، درحالیکه بقیه حامل ها، بافت خاص و توزیع محدودی دارند که نشان دهنده ی اهمیت آنها در آن بافت خاص است برای مثال بیوسنتز اسید چرب یا گرمازایی.
MCs، به طور معمول پروتئین های کوچکی هستند که جرم مولکولی در حدود 34-30 کیلو دالتون دارند. یک ویژگی اصلی آنها وجود سه توالی تکراری داخلی است (3) که ذکر شده است بلافاصله پس از اولین MC، حامل ADP/ATP، توالی یابی شده است (4). همچنین این الگوی قابل توجه از تکرارها، در پنج توالی متعاقب MCs مشاهده شد، که سبب نتیجه گیری مهمی شد که MCs متعلق به خانواده پروتئین منفردی است که خانواده حامل میتوکندریایی (MCF) نامیده می شود. تمام توابع شناخته شده ی اعضای MCF، یک ساختار سه جانبه متشکل از سه دامنه تکراری با کپی های متعدد کنار هم در حدود 100 آمینو اسید در طول را نشان داده اند.
