در طول نیم قرن گذشته، جنگل های جانشینی اولیه در مناطق خاصی از شمال شرق آمریکای شمالی (Askins، 2001) کاهش یافته است. در دریاچه های بزرگ ایالت متحده، نسبت جنگل چوب الواری در مرحله ی بذر – نهال از 50 – 60 درصد در دهه ی 1950 به 28 درصد در دهه ی 1990 کاهش یافته است (ترانی و همکارانش، 2001). کاهش های مشابه ای در جنگل های جانشینی اولیه در اکثر ایالت های شمال شرق ایالت متحده و در مجاورت انتاریو کانادا رخ داد (آسکینز، 2000؛ بلانچر و همکارانش، 2007). برای مثال، جنگل های بالغ به قیمت جنگل های جانشینی اولیه در نیوهمپشایر از 47 درصد در سال 1880 تا 87 درصد در 1980 افزایش یافته است (لیتوایتیز، 1993)، در حالی که جنگل های بالغ در جنوب انتاریو از شیلد کانادا از 10 درصد در سال 1920 (لارسن و همکارانش، 1999) به 29 درصد در سال 2006 (عمر، 2006) افزایش یافته است.
علل کاهش در جنگل های جانشینی اولیه به فشارهای مختلف منطقه ای بستگی دارد (دیگراف و یاماسکای، 2003). اکثر کاهش های شمال شرقی ایالت متحده عمدتا به سبب احیای جنگل در مزارع رها شده است، که در دهه ی 1800 و اوایل دهه ی 1900 پاکسازی شد (بطور مثال، لیتوایتیز، 1993). در عوض، در بخش های مرکزی انتاریو جایی که کشاورزی تا حد زیادی صورت نمی گیرد (بطور مثال، پارک استانی الگونکین)، این کاهش ها عمدتا به سبب فرونشانی آتش است (ویلیامز، 2009؛ توزر، 2012). علل دیگر که منجر به این کاهش در جنگل های جانشینی اولیه در برخی از مناطق خاصی شده اند شامل ایجاد کمتر سیل های ویرانگر به سبب مدیریت آب های طوفانی و ایجاد کمتر مرغزار سگ آبی به سبب شکار و حفاظت می باشد (دی گراف و یاماسکای، 2003).
