بتن پرکاربردترین ماده ی دست ساز در سراسر جهان است که حدود 25-20 گیگاتن از تولید سالانه را به خود اختصاص داده است (1). خصوصیات معماری،انعطاف پذیری شکل،خصوصیات مکانیکی،پایداری و قیمت نسبتا پایین دلایل اصلی برای کاربرد گسترده آن می باشند. برای تولید مقادیر بالای بتن، میزان بسیار بالایی از عناصر ان مورد نیاز است مخصوصا توده های ریز و درشت که در بیشتر موارد بالغ بر 60 درصد از حجم بتن می باشند.قوانین محیطی به طور فزاینده ای طی دهه گذشته سخت شده اند و مفاهیم و فناوری های جدید مواد پس از عمر کار اولیه شان به طور مدام توسعه یافته اند و مورد استفاده مجدد قرار گرفته اند (مانند بتن بازیافت شده [2,3]).
بنابراین، به کار گیری مواد ضایعاتی یا بازیافت شده مانند عناصر بتن بسیار ترویج یافته است. ضایعات شیشه را می توان به عنوان یکی از موارد ممکن برشمرد. در واقع،ضایعات شیشه را نمی توان برای تولید شیشه مجددا مورد استفاده قرار داد که بدلیل آلودگی شیمیایی بالای ان و آلودگی با فلز، کاغذ، پلاستیک، ظروف چینی و غیره می باشد. در نتیجه، ضایعات شیشه اغلب در زمین دفن یا در زمین های زباله ی شهرداری ها انداخته می شوند.علاوه بر این، در بیشتر بخش های جهان، جمع آوری و بازیافت شیشه به خوبی توسعه نیافته است. در مکانهایی که هیچ گونه تجهیزات بازیافت شیشه وجود ندارد (مانند هنگ کنگ [4])، تمام شیشه های جمع آوری شده به عنوان مواد ضایعاتی در نظر گرفته میشوند.
کشورهای مختلفی وجود دارند که در انها جمع اوری بسته بندی های شیشه توسط مشتری بیش از 80 درصد شیشه های تولیدی می باشد (مانند آلمان، فنلاند،سوئیس، بلژیک، هلند، دانمارک، اتریش، سوئد و نروژ[5]) و قسمت اعظمی از این شیشه ها بازیافت می شود. با این وجود، حتی در این کشورها، ضایعات شیشه ی و غیر قابل بازیافت تبدیل به یک مشکل رو به گسترش شده است که نیاز به راه حل های ابتکاری و پایدار دارد. بنابراین، در بین احتمالات مطرح شده از سوی بخش های صنعتی مختلف، استفاده از ضایعات شیشه در مصالح ساختمانی به عنوان یک راه حل پایدار معرفی شده است.
