در طول دو دهه گذشته، فروچاله ها به دلیل افزایش مخاطرات شان، به مهم ترین نگرانی در برخی از مناطق ایران تبدیل شده اند که اساسا به دلیل بهره برداری بیش از حد از آب زیرزمینی اتفاق می افتد. فروچاله، یک کلمه فارسی است که به این نوع گودال ها اطلاق می شود؛ تورفتگی های محصور شده با زهکشی داخلی که در نواحی کارست توسعه یافته است. در زبان کردی، “برقه چال”، به معنی فروپاشی ناگهانی است، درحالیکه “نور” به فروچاله کارست اشاره دارد (طاهری و هاشمی 2011).
عبارت “دولین” (به معنی دره یا حفره عمیق) در اصل توسط ژئومورفولوژیست ها استفاده می شود، در حالیکه فروچاله عبارت رایج در آمریکای شمالی است و در ادبیات بین المللی با مسائل محیط زیستی و مهندسی مرتبط با کارست سر و کار دارد (گان 2004؛ گوتیئرز و همکاران 2008 آ، 2014). کلماتی مثل فروپاشی و فروچاله نیز توسط برخی نویسندگان برای تعریف فرورفتگی و چاله های ایجاد شده توسط پدیده فرونشست مرتبط با حفره های ایجاد شده به دست بشر مثل معادن، خانه ها، قبرستان ها، و دیگر حفاری های زیرزمینی، استفاده شده است (برای مثال پاریس 2012، 2013). در کار حاضر، ما از دسته بندی فروچاله ژنتیکی پیشنهاد شده توسط گوتیئرز و همکاران (2008 ب، 2014) استفاده می کنیم، که تمام محدوده مکانیزم فرونشست مشاهده شده در کارست های کربناته و تبخیری را در بر می گیرد.
