مدیریت گردشگری تا حدی بر موفقیت رفتارها و تجارب مدیریت گردشگری بستگی دارد. گردشگری و به طور ویژه سفرهای تفریحی در این زمینه با مشکل روبرو می شوند. سفر تفریحی در حیطه ی آزادی های نسبی اگرچه بدون بحث، اغلب به عنوان یکی از ویژگی های مهمی از تجربه اوقات فراغت (Neilinger، 1976)، بیان می شود. این موضوع توسط محققان امر گردشگری و کسانی که در این راستا کار می کنند به رسمیت شناخته شده است که بخشی از یک تجربه مسافرتی اوقات فراغت موفق اغلب برای گردشگران، حس آزادی نسبی انتخاب، اکتشافات بی انتها (از جمله انگیزه ی کشف خود کرومپتون (1979)) و استقلال در بخش های سفر می باشد. در مقایسه با دیگر حوزه های زندگی، محققان اغلب فرض می کنند که عملکرد گردشگری در اوقات فراغت گردشگران و نه در انطباق با نیروهای اجباری یا تعهدات رسمی است.
این آزادی چالشی بزرگ را برای مدیران و محققان گردشگری بوجود می آورد که به دنبال درک و پیش بینی رفتارهای کلی گردشگران هستند. این رفتارها بین نگرانی های اساسی با مسیر یابی و برنامه کلی سفر، از طریق انتخاب محل اقامت، حمل و نقل و فعالیت برای خریدهای روزانه در مکان قرار می گیرد. علاوه بر پیچیدگی این وظیفه چالش برانگیز، افزایش عدم قطعیت بر جریان گردشگران در پاسخ به عوامل جهانی مانند تغییرات آب و هوا و اوج فروش نفت است (بکن، 2008).
