گرمای جهان و محدودیت منابع سوخت فسیلی نیاز به منابع انرژی تجدیدپذیر را افزایش داده است [1]-[3]. تابش خورشیدی بزرگترین منبع انرژی تجدیدپذیر است [4], [5] و تنها منبعی است که به کمک آن می‌توان مصرف انرژی کنونی را تامین کرد.
مولدهای برق فتوولتائیک (PV) بدون استفاده از قطعات متحرک می‌توانند انرژی تابشی خورشید را به طور مستقیم به انرژی الکتریکی تبدیل کنند. این مولدها را می‌توان به دو دسته خودکفا و متصل به شبکه تقسیم کرد [6]. در سیستم‌های خودکفا، ذخیره انرژی نقش بسیار مهمی در طراحی این سیستم‌ها دارد. در سیستم‌های متصل به شبکه، شبکه به عنوان یک منبع ذخیره انرژی عمل می‌کند که در آن مولد برق PV می‌تواند هر وقت که برق موجود باشد آن را به شبکه تزریق کند.
شبکه‌های الکتریکی دارای سطوح ولتاژ مشخص و معینی هستند. این سطوح ولتاژ بسیار بیشتر از بیشینه ولتاژ سلولهای PV سیلیکونی می باشند. به منظور ارتباط مولدهای برق PV با شبکه قدرت، سلولهای PV به صورت سری به هم متصل می‌شوند تا ماژول‌های PV را شکل دهند. با این حال ولتاژ تنها یک ماژول PV هنوز خیلی کم است و نمی‌توان آن را به عنوان یک مولد برق PV به شبکه قدرت متصل کرد. بنابراین، این مولدها به صورت اتصالات سری و موازی ماژول‌های PV ساخته می‌شوند تا به یک سطح ولتاژ کافی رسیده و توان نامی مولد را افزایش دهند.
چنانچه مشخصات الکتریکی سلولهای PV مشابه نبوده و یا تحت شرایط غیریکنواخت عمل کنند، اتصال سری آنها مستعد تلفات عدم تطبیق توان خواهد بود. سلول PV ای که دارای کمترین جریان اتصال کوتاه (SC) است باعث محدودیت جریان کل اتصال سری می‌شود [7]. جریان‌های اتصال کوتاه سلولهای PV می‌توانند به علت دلایل فنی و یا محیطی تغییر کنند. دلایل فنی را می‌توان طی ساخت ماژول‌های PV و یا در مرحله طراحی این سیستم‌ها کمینه کرد، اما اجتناب از دلایل محیطی دشوار است.
